حسودی

 * من خیلی به بچه درسخونا حسودیم میشه، واقعا وقتی می بینم اونا از درس خوندن لذت میبرن و من درس نمیخونم میخوام خودم رو محکم بکوبونم تو دیوار، نه چون نمیتونم، چون استعداد دارم و استفاده نمیکنم. کاشکی قبلن هم نوشته بودم از حس‌هام تا ببینم بعد از هر ترم اینجوری میشم یا این اولین بارمه، ولی اینو میدونم که هیچ وقت مثل الان دوست نداشتم که درس بخونم.

 * بعضی وقت‌ها آدم به خودش بعضی چیزا رو تلقین میکنه، مثلا همین که من میگم من بچه با استعدادیم، شاید اینطور نیست و من الکی از خودم انتظار دارم، ولی وقتی می بینم درسی که از اون همه آدم فقط چند نفر پاس کردن و منم جزشون بودم به تلقینی بودن این شک میکنم. ای کاش یه جایی بود که مشخص میکرد آدما چقدر استعداد دارن.

 * همیشه هم نمیشه گفت استعداد!، اینقدر تو تاریخ هست که فلانی استعداد نداشت و با تلاش و پشت کار به فلان جا رسید الکی که نیست. به قول یارو رمز موفقیت ۱ درصد استعداد و ۹۹ درصد پشتکاره.

 * وقتی به علت نداشتن پشت کار خودم فکر میکنم به دو عامل میرسم که نمیدونم کدوما درسته : ۱.نداشتن امید به زندگی (کلا همه مسائل مربوط به زندگی یا بی حس و حالی موضعی) ۲. بی حس و حالی ذاتی (شیرازی بودن :) ).

 * فک کنم فقط به یه استارتر احتیاج دارم، یکی که فقط ازم بخواد شروع کنم، نمیدونم کی میتونه این کار رو برام انجام بده (خیلی ها ازم میخوان که فرضا بیشتر درس بخونم، ولی شاید حرفاشون کمتر برام اهمیت داره یا زود فراموش میکنم) اگه میدونستم کیه خودم میرفتم سراغش.