تمام خاطرات من

 * این آخرین چیزی بود که ازش داشتم، یه برگه از یه کوئیز. سر کلاس فرآیند تصادفی استاد کوئیز گرفت، تقریبا هیچ کسی ننوشت کوئیز رو، خانمی هم ننوشت، تو کلاس فقط من بودم که جواب نصفه نیمه‌ای به سوال داده بودم، استاد بعد از جمع کردن برگه‌ها، نگاهی به اونا انداخت، به خاطر همبستگی بچه‌ها تو درس نخوندن گفت که از کسی نمره کم نمیکنه، ولی به من یه نمره داد. بعد از کلاس، رفتم برگه‌م رو بردارم، برگه رو که برداشتم دیدم برگه‌ی خانومی هم هست، کسی تو کلاس نبود، همه به خاطر گندی که زده بودند رفته بودن، برگه اونو هم برداشتم و لای کتابم گذاشتم، هیچی تو برگه‌ش نبود، به جز یه اسم؛ امروز وقتی لا به لای وسیله‌هام میگشتم، برگه رو پیدا کردم، غریبه که نیستی، دلم براش تنگ شد، این دل‌تنگ شدن میتونست دوباره سرآغازی باشه برای چند روز داغونی، برگه رو بردم روی حیاط و آتیشش زدم، وقتی اسمش سوخت، سوختم.

 * یک خاطره بود از ۲۹ ژوئیه امسال (یه جا دیگه ثبت شده بود، آوردمش اینجا).

 * بروزرسانی: «من نه عاشق هستم، و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من، من خودم هستم و یک حس غریب، که به صد عشق و هوس می ارزد …».