اصالت

 * رسما یک سالی میشه که با دین و مفاهیم مذهبی میونه‌ای ندارم و تصمیم گرفتم راه خودم رو برم. این تصمیم شامل خیلی چیزها میشه و البته محرم و عزاداری هم جز اوناست. در این بین، از معدود چیزهایی که قوت خودش رو برام حفظ کردن، عزاداری‌های سنتی‌ه. به نظرم انصاف حکم میکنه که این سرمایه رو نگه داشت. این سرمایه به شدت میتونه ظلم‌ستیز باشه. چیزی که در عزاداری‌های غیرسنتی اثری ازش رو نمیشه دید -و یا خیلی کم میشه دید.

 * یکی از این عزاداری‌ها، عزادارای بوشهری‌ها و خرمشهری‌هاست. به صورت طبیعی در هفته‌های یک سال، عموما نمیشه دو هفته از سال من رو پیدا کرد من در طولش به یکی از نوحه‌های حسین فخری گوش نداده باشم. حالا نه اینقدر، ولی خب! :دی.

---

پ.ن: یکی از بزرگترین مشکلات امروز ما، نداشتن انصاف‌ه. در نامه‌ی ۵۳ نهج‌البلاغه، حضرت علی در جایی میگه که: «فاملک هواک! و شح بنفسک عما لایحل لک، فان شح بالنفس الانصاف منها فیما احبت و اکرهت». بر هوای نفست مسلط شو! و بخیل باش بر خودت از آنچه بر تو جایز نشمرده شده است، پس بخیل بودن به نفس، همان انصاف است بین آنچه دوست داری و آنچه دوست نمی‌داری. متأسفانه امروز در جامعه آتئیست‌های ما هم دین ستیزن فی‌الواقع.