نوشته های دکتر خودم
اینجا من یعنی خودم در مورد خودم و خود خودم می نویسمنوشته های دکتر خودم
اینجا من یعنی خودم در مورد خودم و خود خودم می نویسمدرباره من
خودم، پسرم، تقریبا هیچ هنر قابل ذکری ندارم، از بیکاری بدم میاد ولی کلا الافم.
به شدت آدم مضخرفی هستم، خیلی هم بداخلاقم، تازه بعضی وقتا تو پست‌هام فوحش هم میدم! یه دفه پا رو نون هم گذاشتم، خلاصه حواستون باشه!
این وبلاگ روزی چند صد بار ممکنه بروز بشه، شاید چند هفته‌ای بگذره و بروز نشه. توش از هر چی به فکر برسه می‌نویسم، از خوابی که دیشب دیدم تا اگه احتمالا تو خوابگاه صبحونه‌ای گیرم اومد و خوردم.
خوشحال میشم اگه فحش، انتقاد، پیشنهاد، نظر و خلاصه هر چیزی مربوط به من میشه رو کامنت کنین.
آیدی یاهو: doctor.khodam
ادامه...
ابر برجسب
من ِ تنها تنهایی درس متلب انتقالی ارشد رمضان جهان آهنگ ترم۴ارشد سیاست ترم۲ارشد ترم۳ارشد مریم برنامهنویسیجدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- مرداد 1399 1
- بهمن 1396 1
- تیر 1396 1
- فروردین 1396 5
- مهر 1394 3
- اسفند 1392 8
- بهمن 1392 13
- دی 1392 5
- آذر 1392 11
- آبان 1392 13
- مهر 1392 10
- شهریور 1392 6
- مرداد 1392 14
- تیر 1392 15
- خرداد 1392 16
- اردیبهشت 1392 19
- فروردین 1392 17
- اسفند 1391 8
- بهمن 1391 9
- آذر 1391 6
- آبان 1391 4
- مهر 1391 3
- شهریور 1391 10
- مرداد 1391 15
- تیر 1391 10
- خرداد 1391 6
- اردیبهشت 1391 7
- فروردین 1391 10
- اسفند 1390 6
- بهمن 1390 17
- دی 1390 15
- آذر 1390 9
- آبان 1390 7
- مهر 1390 12
- شهریور 1390 42
- مرداد 1390 28
- تیر 1390 38
- خرداد 1390 14
- اردیبهشت 1390 21
- فروردین 1390 24
- اسفند 1389 9
- بهمن 1389 22
- دی 1389 23
- آذر 1389 23
- آبان 1389 26
- مهر 1389 41
- شهریور 1389 57
- مرداد 1389 49
- تیر 1389 37
آمار : 313038 بازدید
Powered by Blogsky
چشم ِ حس
* بعضی وقتا هست که در همون اول ِ آشنایی با کسی، یه حس خاصی بهش پیدا میشه، یه حس فارغ از صفت: «خوب یا بد». حداقل برای من جالب اینجا بوده که بعد از چند وقت ادامه‌ی اون رابطه، اون حس صادق در میاد، یعنی اگه حس ِ خوب بوده اول کار، با طرف هم‌ریختی پیدا میشه و اگه بد، دونه دونه‌ی وجه اشتراکاتی هم که بوده از بین میره.
* البته واقعیتش اینه که رد نمیکنم این نکته رو که ظاهر طرف ممکنه در نتیجه تاثیر بذاره، ولی خب درصدی از ظاهر هم برمیگرده به خود ِ وجودی ِ طرف. اصلا به نظر من روح هم چشم داره و می‌بینه چیزهایی رو در عالــَم خودش، اگه مطابق با خودش باشه خوشش میاد و گرنه خوشش نمیاد.
خودم
سه‌شنبه 17 اردیبهشت‌ماه سال 1392 ساعت 05:28 ق.ظ
نمی دونم عقل هستش که اون حس خوب بودن یا بد بودن رو میده یا دل؟
ینی مهم اینه که به کدومشون اعتماد کنی؟ (ینی قلب یا عقل)
من هر حسی که داشته باشم و میزارم کنار و حس کاراگاه بازیم میاد وسط
ینی دوس دارم حس منفی رو بگیرم که اگه بد از آب در اومد زیاد برام سخت تموم نشه
من هر حسی که داشتم رو در خودم کشتم چون موقعیتم اینو ازم خواست
به نظر من یه وسیله‌ای جز عقل و دل هست، مثلا مثل حس ِ دیدن ِ مادر. درسته که هم عقل و هم دل دوست دارن این حس رو (حالا هر فعلی که شما میگی) ولی یه حس بیشتری هست از اونچه عقل یا دل میتونه القا کنه.
به نظر روش خوبیه، به قول معروف «در بدترین شرایط تصمیم بگیرید تا بهترین نتیجه رو بگیرید»، ولی خب یه ذره دیدگاه شکاکانه میشه.
بابا موقعیت! با لزوم ِ حفظ ِ اسرار ِ شخصی! بابا فلان! بابا امان! بابا نخودی! بابا […] ^_^
با این کاملن موافقم ولی در مورد دو نفر این اشتباه در اومد :دی
حالا شاید الان تو اشتباه باشم و بعدن دوباره به حس اولم برسم :دی
ولی در کل همینه
حس اولیه رابطه ادما همیشه برام یه هشدارِ، که بهم میگه میشه اطمینان کرد یا نه
آره، منم امروز صبح به اینکه شما میگی فکر کردم! راستش به خاطر همین گفتم که ممکنه ظاهر طرف القای یه چیز دیگه کنه،
موافقم! حتی اگه نشه باهاش تصمیم قطعی گرفت، میشه ازش به عنوان یه هشدار استفاده کرد.
موافقم
خدا موافق باشه، ما که وسیله‌ایم :دی
سلام
خوبید انشالله؟
چه مطلب قشنگ و با صفایی گفتین
خیلی موافقم!
سلام.
بستگی داره خوب رو چی تعریف کنید :دی ممنون! شما چطورید؟
مرسی :)
یعنی براتون استثنا نداشته تا حالا؟
در مورد پاراگراف اول برا من اینطوری نیوده، یعنی گاهی اوقات اولین باری که یکی رو میبینم به خاطر ظاهرش نسبت بهش حس خوبی دارم ولی بعد با رفتاری که میکنه دیگه بهش حس خوب ندارم یا بالعکس.
ولی اون مسلمه که کسانی به طرف ما میان و ما از اونا خیلی خوشمون میاد تقریبا رفتاری شبیه خودمون دارن
خب پاراگراف دوم رو به خاطر همین گفتم دیگه ؛)
موافقم!
البته من وقتی از کسی خوشم بیاد خیلی سخت میرم طرفش، حتی نمیدونم چرا یه دیوار هم میکشم دور خودم که بهم نزدیک نشه، رفتارم سردتر میشه باهاش، ولی اگه پیش‌قدم شد احتمالا دوستی ِ پایداری رو خواهیم داشت! (آره! شاید اعتماد به نفس)
سلام مجدد
میگذره!.... الحمدالله
بهرحال هرچیزی استثنا هم داره. ولی راستش الان چیزی خاطرم نیست! معمولا حسم جهت یابیِ درستی داشته
با خط آخر نظر "حالا" موافقم. مشابه ها همو جذب میکنن
سلام علیکم و رحمه الله و برکاته
آقا اگه اینطوره پس چرا من به هر نیمه‌ی گمشده‌ای از خودم که میرسم جذب من نمیشه؟ :دی
خوش به حالتون که از هر کسی خوشتون میاد میرید طرفش
نه! اتفاقا من برعکسم! دقت کنید در جواب کامنت دوم خودتون چی گفتم: «البته من وقتی از کسی خوشم بیاد خیلی سخت میرم طرفش، حتی نمیدونم چرا یه دیوار هم میکشم دور خودم که بهم نزدیک نشه، رفتارم سردتر میشه باهاش».
آره. حواس نداریم که
چی شده حواسا پرت شده؟
دکتر تمرکزم رفته. نمیدونم چیکار کنم
حتی واسه 1 دقیقه نمیتونم روی یک مساله تمرکز کنم. نبودنش خیلی آزارم میده. البته منظورم شخص خاصی نیست. منظورم یکی که باید باشه ولی نیست....
درک میکنم چی میگید! شما هنوز میگید شخص خاصی نیست، ولی من شخص خاصی هم هست :دی
خب اگه موقعیت نسبتا خوب هست، چرا ازدواج نمی‌کنید؟ (ببخشید یک راست زدم به صحرای کربلا! ولی تعارف نداریم که! :دی نه مشکل من و شما، که مشکل اکثر آدمایی که میبینم نبودن ِ اون نفری هست که باید باشه ولی نیست، تازه هیچکدوم هم قبول نمیکنن که نیاز به ازدواج دارن :دی و جالب‌تر بعد از ازدواج کلا اون حس‌ه از سرشون میره، نمیدونم چرا :دی) فکر کردید آدم برا چند سال میخواد زنده بمونه؟ چند سالش رو میتونه با یکی خوش باشه؟
اوصیکم و نفسی بالزدواج :دی
احتیاج دارم یکی منو به تلاش و درس و ... دعوت کنه. یعنی یکی دوستانه نصیحتم کنه و من به حرفاش گوش کنم و ازش انرژی مثبت بگیرم
بحث روی نصیحت نیست، باید دید مشکل برا چی ایجاد شده و اون چشمه‌ی مشکل رو بست، گرنه تا حالا مگه کسی مدام نصیحت میکرد که درس بخونید و تا اینجا رسیدید؟ بودن کسایی که تشویق میکردن، ولی مشوق اصلی، خودتون بودید، حالا باید دید چرا خودتون خودتون رو تشویق نمی‌کنید؟
من اگه اون شخص بزرگوار استاد راهنمام بود، شب و روز درس میخوندم، به همین نمک قسم، یک کلمه میگی، ۴ دقیقه روش فکر میکنه و ۴ کلمه جوابت رو میده، آدم مگه از یه استاد دیگه چی میتونه بخواد؟ اصلا مگه آدم از زندگی جز یه استاد اینطوری، دیگه چی میتونه بخواد؟