عقل و دل

 * بعضی از معادله‌ها هست که وقتی میخوای با عقل حلشون کنی، هر جوابی که بدست میاری، یه تناقض جدید پیدا کردی با چیزی که تا حالا نمیدونستی. اینطور مواقع دو راه داری، یه کلن معادله رو پاک کنی و بی‌خیال حل کردنش شی و یا وسیله‌ای که با اون میخواستی معادله رو حل کنی عوض کنی.

 * چند وقتیه که یکی از این معادله‌ها برام پیش اومده، چند وقت یه بار یه جواب هم براش پیدا میشه ولی چند روز بعدش یه تناقض جدید، نمیدونم! شاید خیلی جهان رو منطقی می‌بینم و شاید پایه‌ی منطقم اشکال داره.

 * تنها جوابی که هنوز نتونستم با هیچ جا تناقض براش پیدا کنم، دِلَــم ِ، نمیدونم! ولی وقتی جواب دلم رو میخونم، معادله‌م با هر شرایط اولیه‌ای یه جواب داره که بهم آرامش میده، یه چیزی شبیه خط همانی تو صفحه R²، یک تابع روشن، با جوابی به پهنای اعداد حقیقی در اعداد حقیقی، چیزی شبیه شیرینی خندیدن ماه، وقتی که چ رو تلفظ میکنه و غیژی ویژی رفتن دل من :)

 * این حس شیرین، چیزیه شبیه به فصل ۱۲ کتاب استوارت یا وقتی دوگان مضاعف رو تو آخرین ساعات قبل از امتحان جبر خطی فهمیدم، چیزی شبیه شنیدن سالم بودن مادر و بچه برای آقای خونه و شاید چیزی شبیه خبر قبولی ِ بچه‌ی یک زوج ِ کشاورز شمالی تو کنکور، در حالی که تو مزرعه‌شون در حال کارند،‌ یه حس شیرین که با همه‌ی خوبی‌ها یکریخته.

 * میدونی، از هر طرف که دنیا رو نگاه کنی، میشه تناقضی با عقل و تفاهمی با قلب پیدا کرد، باور نداری امتحان کن.